අලුයමේ මැටි පොළව යන්තමට සිම්බා....

අ යනු ආ යනු ලියනු බැරි අම්මා
අල්වා මගේ අත අම්මා යැයි ලියෙව්වා
හැල්මේ මා සිප් හලට යවලා
ඈ වත්තෙ දළු නෙලන්නට යනවා....

කදුලු කරගැට බවට හරවා
මා දෑත් පොත් පිටු තරම් සුමට කරවා
රෑ පුරා නොනිදා රෑ පහන් කරලා
අලුයමේ මැටි පොළව යන්තමට සිම්බා...

ඉරක් උනු පියෙක් ගැන නොසිතා
රැවුම් ගෙරවුම් මැදින් ඈ සිට ගත්තා
පනං දෙක තුනක් ඉනේ හංගා
සරසවිය දිහාවට ඈ දෑත් දිගු කෙරුවා....

නුහුරු බව යන්තමට හිස ඔසවා
ලාභ හීන මං අහකට විසි කෙරුවා
ගිලුණු ඇස් යන්තමට මතක් වීලා
නිතර බත් ඇට පපුව මැද හිරවුණා ....

කප්පරක වෙහෙසකට අද ඉදන් තිත තියලා
හිනහෙන්න පුලුවන් අම්මට දුව දිහා බලලා
බර වැඩියි මට මේ කලු කබා කම්බා
අයිති නුඹටයි අම්මෙ දැන් පිසදමන්න ඔය කදුලු ගංගා.....